နှင်းလူ

(သဘာဝအားဖြင့် ကျွန်တော်တို့လူ့အဖွဲ့အစည်းမှာ စောင့်ထိန်းရမယ့် "စည်း"၊ "ဘောင်" တွေ ရှိပြီးသားပါ။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့တွေ အနေအထိုင် မတတ်တာကြောင့် နောက်ထပ်မလိုလားအပ်တဲ့ "စည်း"တွေ ထပ်တိုးလာရတယ်။) ကိုးတန်းကျောင်းသားဘဝတုန်းက ဆရာမတစ်ယောက်ကပြောတယ် "ငါတို့တုန်းကများ ... မိန်းကလေး၊ ယောက်ျားလေးဆိုပြီး ခွဲခြားမနေဘူး ... သူငယ်ချင်းဆိုတဲ့စိတ်ပဲရှိတယ်။ သွားအတူ၊ လာအတူ၊ ကစားလည်းအတူပဲ၊ လမ်းသွားရင်တောင် တခါတလေ ပခုံးချင်းဖတ်ပြီး သွားချင်သွားကြတာ၊ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ဘာစိတ်မှ မရှိကြဘူး။ အခု နင်တို့ကျမှပဲ မိန်းကလေးနဲ့ ယောက်ျားလေး တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ရှက်ရတာနဲ့၊ အမြီးကဖြင့် မပေါက်သေးဘူး ဟိုစိတ်၊ ဒီစိတ်တွေက ရှိနေရတာနဲ့ ... ပြောကို မပြောချင်ဘူး ...." တဲ့ ဆရာမပြောတာ ဟုတ်နေ၊ မှန်နေတော့လည်း မနာတတ်ကြဘူး။ တစ်ခန်းလုံး တဟီးဟီးနဲ့ ငြိမ်ခံနေကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဆရာမပြောခဲ့သလို ဖြစ်သွားရတာလည်း အကြောင်းမဲ့တော့ မဟုတ်ဘူး၊ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ရဲ့ ပယောဂလည်းပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ ငယ်ငယ်ကလည်း မိန်းကလေး၊ ယောက်ျားလေး အတူကစားကြတာပဲ၊ ရှက်တာမျိုးမရှိဘူး၊ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ခင်ကြတာမှ ဖြူဖြူစင်စင်လေး ...။

ခုချိန်ဆိုရင် တန့်ယန်းမြို့ရဲ့ ကောင်းကင်ပြင်မှာ စွန်တစ်ချို့ ဝဲပျံနေပြီ ....။ ကျွန်တော်ပြောတဲ့ "စွန်" ဆိုတာက လေတံခွန်ပါ။ ငယ်ငယ်က စွန်လွှတ်ခဲ့အကြောင်း ပြန်စဉ်းစားရင် ပျော်စရာကြီးဗျ။ သူများလို ရစ်လုံးမဝယ်နိုင်လို့ နို့ဆီဘူးနဲ့ စွန်လွှတ်ခဲ့တာလေ။ ကြိုးကလည်း ဟိုတစ်စ ဒီတစ်စလိုက်ကောက်ပြီး ဆက်ထားတာဆိုတော့ အရောင်ကစုံတယ်။ စွန်ကလည်း ဂျိုကျိုးနားရွက်ပဲ့လို့ ပြောရလိုက်အောင်ပါပဲ ဖာရာထေးရာတွေချည်း ...။ သူများမြို့တွေမှာတော့ စွန်အမျိုးအစား ဘယ်နှစ်မျိုးလောက် လွှတ်ကစားကြလဲ မသိဘူး။ ကျွန်တော်တို့ မြို့မှာတော့ ဆီစိမ်စက္ကူနဲ့လုပ်ထားတဲ့ စွန်ရယ်၊ ကျန်ကျောင်းအိတ်နဲ့ လုပ်ထားတဲ့ စွန်ဆိုပြီး နှစ်မျိုးပဲ လွှတ်ကြတယ်။ ဆီစိမ်စက္ကူစွန်တွေက အရောင်သုံးမျိုး၊ လေးမျိုးလား မသိဘူးရှိတယ်၊ ကျန်ကျောင်းအိတ်နဲ့လုပ်တဲ့ စွန်ကိုတော့ ကျွန်တော်တို့တွေ "ဖားကလေး" လို့ခေါ်တယ်။ ဖားကလေးစွန်တွေက ဆီစိမ်စွန်တွေထက် လွှတ်ရလွယ်တယ် ... သူက မလည်ဘူးလေ။ လေကြောမိတာနဲ့ တစ်ခါတည်း တန်းတန်းမတ်မတ် ထိုးတက်သွားတာဆိုတော့ ကလေးတွေပဲ အဓိကလွှတ်ကြတယ်။ သိပ်မလွှတ်တတ်သေးခင်မှာဆိုရင် လေဘယ်ဖက်က လာလဲဆိုတာလဲ မသိဘူး၊ ကြိုးကိုင်ပြီး ပြေးပြီ .... စွန်က